In de praktijk: mijn paarden en bedrijf aan huis

De meeste van onze artikelen gaan over regels en theorie, maar om dit wat meer te laten leven zijn we deze keer in gesprek gegaan met Miriam van Horse Power Life Power. Zij verhuisde naar een mooie plek om haar paarden aan huis te kunnen houden, maar wilde hier ook haar bedrijf vestigen. Zoals veel paardencases een lastig verhaal voor de gemeente, maar de aanhouder wint.

Net als bij velen had Miriam ook al lang de droom voor paarden aan huis en ruimte voor haar bedrijf. Dat werd voor haar werkelijkheid in 2022. Lekker haar twee paarden en pony’s aan huis en ruimte voor haar activiteiten als ruitercoach en -trainer. Maar dat is natuurlijk nooit zo makkelijk als dat het lijkt…

Vergunningsproblemen op paardenlocatie

Al wist Miriam eigenlijk al voordat ze deze locatie aankocht dat het niet zonder slag of stoot zou gaan. “De mensen die hier voor ons woonden, zijn weggegaan omdat ze tegen beperkingen aanliepen in wat er hier mocht. Nu was dit wel een heel ander type paardenbedrijf met verschillende activiteit, vier keer zo veel paarden en veel bedrijvigheid op het terrein. Bij ons eerste contact met de gemeente stonden ze wel open voor onze plannen, dus hebben we de sprong gewaagd. Dat we het aanvragen van de vergunningen niet zelf wilden regelen was ons al snel duidelijk.

Mijn man en ik zijn beiden universitair opgeleid, maar dit is toch wel een heel ander jargon. Daarbij krijg je maar één kans om een goede eerste indruk te maken. Als je het zelf niet goed aanpakt dan is je kans verkeken, zeker bij ons op de locatie waar al behoorlijk wat problemen zijn geweest in het verleden. Het moest alleen wel een paardenspecialist worden, zodat ze ons echt zou begrijpen. Via de vlogs over natuurlijke huisvesting van Feline Hoi, hoorde ik voor het eerst over Feije en Mount advies. Dat is wat we zochten! Dat bleek ook wel, want tijdens het eerste contact snapte ze gelijk wat we wilden.”

Ideale terreinindeling voor mijn paardenbedrijf

Wat Miriam en haar man Joop wilden was eigenlijk niet heel spannend, maar toch moeilijk genoeg voor een ambtenaar die de paardenwereld niet kent. “Ten eerste wilden we bedrijfsactiviteiten op het terrein gaan beoefenen en dat mocht niet, want we zaten hier vast aan een woonbestemming. Ik doe met mijn bedrijf veel online, maar daarnaast geef ik ook trainingen aan individuen, groepen en geef ik retraites. De indeling van het terrein moest bij deze activiteiten passen. De rijbaan lag er al, net als een longeercirkel, al was deze voor mijn doeleinden te klein en niet vergund. Ook wilde ik paddocks en gastenkamers voor de gasten. En aangezien alles hier om de connectie met het paard draait, moeten de paarden zich ook optimaal paard kunnen voelen. Dus ontstond er al snel een natuurlijk huisvestingsachtig concept, met tracks in combinatie met winterweides.”

Feije legt uit dat dit hele plan echt maatwerk was, omdat het bedrijf van Miriam voor 80% uit online activiteiten bestaat en daarvoor alleen een computer nodig is. “Deze 80% valt onder een beroep aan huis en is gelijk toegestaan, maar voor die andere 20% moesten we een passende oplossing vinden. We zijn daarom meteen gaan overleggen met de gemeente, omdat dit zo’n andere situatie is dan normaal. Op papier kan je dat niet goed overbrengen en daarom wilden we direct een helder beeld neerzetten, zodat de gemeente daar geen andere en verkeerde voorstelling van krijgt. De eerste gesprekken met de gemeente waren heel hoopvol en onze oplossing werd goed ontvangen. Dat zouden we in een principeverzoek aanvragen, maar vanwege drukte kon het wel minimaal een jaar duren voordat we daar een reactie op kregen.”

Tot die tijd was de gemeente meewerkend en mocht Miriam haar activiteiten voortzetten mits er geen overlast was. “Toen we eenmaal aan de beurt waren, kregen we een andere ambtenaar en die dacht dat we een manege wilden beginnen. Zoals bijna iedere ambtenaar denkt als je het over paarden in combinatie met een bedrijf hebt. Om ze te overtuigen dat dit niet onze plannen waren, hebben we ze op locatie uitgenodigd voor een gesprek.”

Feije legt uit dat dit hele plan echt maatwerk was, omdat het bedrijf van Miriam voor 80% uit online activiteiten bestaat en daarvoor alleen een computer nodig is. “Deze 80% valt onder een beroep aan huis en is gelijk toegestaan, maar voor die andere 20% moesten we een passende oplossing vinden. We zijn daarom meteen gaan overleggen met de gemeente, omdat dit zo’n andere situatie is dan normaal. Op papier kan je dat niet goed overbrengen en daarom wilden we direct een helder beeld neerzetten, zodat de gemeente daar geen andere en verkeerde voorstelling van krijgt.

De eerste gesprekken met de gemeente waren heel hoopvol en onze oplossing werd goed ontvangen. Dat zouden we in een principeverzoek aanvragen, maar vanwege drukte kon het wel minimaal een jaar duren voordat we daar een reactie op kregen.” Tot die tijd was de gemeente meewerkend en mocht Miriam haar activiteiten voortzetten mits er geen overlast was. “Toen we eenmaal aan de beurt waren, kregen we een andere ambtenaar en die dacht dat we een manege wilden beginnen. Zoals bijna iedere ambtenaar denkt als je het over paarden in combinatie met een bedrijf hebt. Om ze te overtuigen dat dit niet onze plannen waren, hebben we ze op locatie uitgenodigd voor een gesprek.”

Tijdelijke vergunning paardenlocatie

Dat je zo’n gesprek niet zelf met de gemeente wilt voeren, kan Miriam beamen. “Regelmatig volgden wij er vrij weinig van door al het vakjargon. Maar Feije kon daar juist heel goed mee omgaan, ze heeft op sommige punten zelfs meer inhoudelijke kennis dan de ambtenaren zelf. Het probleem was alleen wel dat er geen nieuwe plannen meer ingediend mochten worden onder de oude wetgeving. Maar wij zaten zonder vergunning en kunnen zo geen jaren wachten. Onder de Omgevingswet zou zo’n project nog langer gaan duren, plus de gemeente wist nog niet hoe ze dat in moesten passen. Om meteen te beginnen met een ingewikkeld project als dit zagen zij ook niet zitten. Een andere optie was om eerst een tijdelijke vergunning aan te vragen. Natuurlijk wilde ik liever een permanente vergunning, maar dit was voor nu de beste optie en dat vond de gemeente ook. Zo kunnen zowel de gemeente als de buurt eraan wennen. Als er dan geen bezwaren komen, is de kans heel groot dat de vergunning permanent wordt voortgezet. De stap om de laatste eindjes te regelen is dan ook veel kleiner en ze hebben tegen die tijd ook meer ervaring met de Omgevingswet. Als de gemeente het niet permanent zou willen vergunnen, hadden ze nu geen tijdelijke afgegeven, dus dat is hoopvol.”

Onmisbare hulp

Op dit moment zijn Miriam en Joop druk bezig met het realiseren van de droomlocatie en dat hebben ze echt te danken aan Feije. “In haar communicatie is Feije heel sterk en inhoudelijk. Ze is beter op de hoogte dan de gemeente over wat er mag bij paardenaccommodaties. Dat merk je in alles en daaromheen zet ze een strategie neer. Ze bedenkt een plan dat de meeste kans op slagen heeft en laat niet los tot het gelukt is. Voor mij hing hier heel veel vanaf en dat het ging lukken was heel belangrijk. Het hele proces was niet makkelijk en soms behoorlijk stressvol, maar Feije stelde ons telkens weer gerust. Dit hadden we echt niet zelf willen en kunnen doen. Zeker niet met deze uitslag!”

Foto's: Daphne van der Donk van Paard&Picture